Wilk zwany czasami „skurczybykiem” jest gatunkiem drapieżnego ssaka z rodziny psowatych. Wszystkie zdrowe osobniki przy kontakcie z człowiekiem uciekają,
Lista słów najlepiej pasujących do określenia "afrykański drapieżnik z rodziny psowatych":LIKAONLISSZAKALFENEKGEPARDJENOTWILKWILCZEKKOJOTSZAKALEHIENAŻBIKOCELOTPIESIECDINGOSERWALTYGRYSLAMPARTLEWKARAKAL
Hasło krzyżówkowe „afrykański ssak z rodziny psowatych, likaon” w leksykonie krzyżówkowym. W naszym internetowym słowniku definicji krzyżówkowych dla wyrażenia afrykański ssak z rodziny psowatych, likaon znajduje się tylko 1 odpowiedź do krzyżówki. Definicje te podzielone zostały na 1 grupę znaczeniową. Jeżeli znasz inne
Świat zwierzęcy Tatr w porównaniu z dość jednolitą fauną Polski nizinnej wyróżnia się sporą odrębnością. Charakterystyczne warunki pozwalają w wyższych partiach gór na egzystencje tylko niektórych gatunków. W piętrach reglowych powszechnie występują gatunki zwierząt, które można spotkać w innych rejonach Polski. Poniżej przedstawiamy niektóre ze zwierząt tu brunatny (Ursus arctos)Niedźwiedzie to największe i najgroźniejsze zwierzęta żyjące w Tatrach. Osiągają wysokość 125-135 cm w kłębie, natomiast długość ich ciała wynosi 170-250 cm, a waga największych osobników przekracza 200 kg. Średnia masa dorosłego karpackiego niedźwiedzia to ok. 180 kg, a samicy-150 kg. Zwierzę tak charakterystyczne, że nie można pomylić z żadnym innym ssakiem europejskim. Niedźwiedź na wolności może żyć przeszło 30 lat, a w niewoli pond 40 niedźwiedzia brunatnego jest zazwyczaj ciemnobrązowa, ale zdarzają się niedźwiedzie o sierści ciemniejszej lub przeciwnie-brązowo jasne. Bez problemu poruszają się nawet w trudniejszym górskim terenie. Pomimo ogromnych rozmiarów niedźwiedź świetnie się wspina i potrafi szybko biegać a na krótkich dystansach nawet do 50 km/ drapieżnik ma bardzo dobry słuch i świetny węch, ale słaby wzrok. Nos informuje niedźwiedzia o zakopanych kozicach w lawinie, jak również o obecności ludzi znacznie częściej, niż sam jest widziany. Jego duże kły potrafią rozrywać tkanki mięśniowe, a trzonowce rozcierają pokarm. Pazury przednie dochodzą do długości 7 cm. Podstawę ich pożywienia stanowią rośliny, ale niedźwiedzie żerują również na owadach i padlinie, regularnie też niedźwiedzie zapadają w sen w przygotowanej przez siebie gawrze. W ciągu zimy niedźwiedź traci jedną trzecią masy swojego ciała, na wiosnę głód zmusza go do szukania pożywienia dniem i nocą. W styczniu lub lutym w niedźwiedziej gawrze przychodzą na świat dwa, lub trzy słabe i ślepe niedźwiadki. Ważą wtedy zaledwie około pół kilograma, ale wiosną, kiedy opuszczają z matką gawrę, osiągają wagę do 10 kg. Wielkie zachodniokarpackie lasy były od niepamiętnych czasów schronieniem niedźwiedzia brunatnego. Na niedźwiedzia można natknąć się podczas wycieczki wędrując tatrzańskimi szlakami, dobrze wiedzieć jak się zachować w przypadku takiego spotkania. Ten duży drapieżnik często wchodzi w konflikt z człowiekiem i powoduje szkody na pastwiskach. Niedźwiedź potrzebuje dużych przestrzeni do życia. Populacja tatrzańskich niedźwiedzi to około 50-60 tatrzańska (Rupicapra rupicapra tatrica)Kozice osiągają wysokość 80-90 cm w kłębie, a długość ich ciała od czubka nosa do ogona to 120-140 cm. Ciężar ciała wynosi około 30 kg, samiec jest zawsze cięższy od samicy. Swoim kształtem oraz wielkością jest podobna do kozy nazywane hakami, puste wewnątrz — mają zarówno samice, jak i samce. Ciało kozicy pokrywa dwuwarstwowa okrywa włosowa. W zimie suknia kozic przybiera barwę smolistoczarna, a w lecie płoworudą. Capy i kozy nie różnią się szczególnie pod względem występują głównie w piętrze kosodrzewiny, latem przenosząc się na wyżej położone hale i granie górskie aż po najwyższe szczyty tatrzańskie. Natomiast zimą schodzą do górnej części piętra regla górnego. Latem żywią się trawami i ziołami, zimą zgryzają pędy drzew, porosty oraz igły i korę kosówki. Kozice są zwierzętami otwartych przestrzeni, tylko w czasie najsroższych zim szukają schronienia pod osłoną kosodrzewiny, a czasem schodzą nawet niżej, w regle, i tu czekają, aż uspokoją się zamiecie śnieżne. Przyroda wyposażyła te wspaniałe zwierzęta doskonałe zimowe okrycie, szorstką sierść podbitą włosem jaśniejszym, wełnistym, zapewniającym kozica doskonałą izolację ciała i zabezpieczająca przed ogromnymi różnicami temperatur między dniem i żyją w stadach zwanymi kierdlami, składają się one z samic i młodych koźląt, dorosłe samce przebywają samotnie. Kierdel prowadzony jest przez najbardziej doświadczoną kozę — samicę. Doświadczenie przewodniczki ma wielkie znaczenie dla stada. Kozicą grożą rozmaite niebezpieczeństwa, nie tylko trudny, skalny teren, ale także polujące na nie drapieżniki — w szczególności ryś i zwierzęta przyjmują charakterystyczne pozy. Tupiąc i wydając świst, ostrzegają resztę kierdla o niebezpieczeństwie. Siedlisko kozicy tworzą dwa niezbędne składniki: hale, czyli górskie łąki będące główną bazą pożywienia zwierząt, oraz strome, skaliste turnie — obszar, gdzie kozice znajdują spokój, ochronę przed wrogami, silnym wiatrem, opadami śniegu czy deszczu. Niestety zimą zdarza się, że spłoszone przez ludzi kozice uciekają w teren zagrożony lawinami i giną w zwałach kozic (ruja) przypadają na koniec jesieni, wtedy to capy toczą nieustające walki o gotowe do rozrodu samice. Początek rui jest demonstracja siły i czujności samców dążących do zapanowania nad kierdlem. Arena pojedynków samców bywają nieraz całe doliny z przyległymi zboczami. Ciąża trawa 25-27 tygodni, młode koźlęta rodzą się na wiosnę. Koźlę zaraz po porodzie podąża za matką i pozostaje pod jej opieką aż do narodzin kolejnego potomstwa. Już po tygodniu koźlątko, przebywa w stadzie kozic z młodymi osobnikami, porusza się pewnie nawet po stromych skałach, szuka pożywienia, uczy się poznawać otoczenie i jego zagrożenia. Młode koźle jest ściśle zależne od matki przez cały rok, wydłużają się tylko stopniowo okresy między do życia na wysokościach i do wysiłku, są duże płuca i serce oraz znaczna ilość czerwonych ciałek krwi. Aby sprostać ekstremalnie trudnym warunkom życia, kozice odznaczają się szczególną budową nóg. Ich umięśnienie jest bardzo silne, a stawy są odpowiednio mocne. Połączenia stawowe mają ogromne niespotykane u innych ssaków możliwości ruchu. Odpowiednio ukształtowane racice pomagają kozicy poruszać się nawet w najtrudniejszym skalnym terenie. Racice zaopatrzone są w specjalny fałd skóry tzw. poduszkę, który przywiera się do podłoża i działa jak terenie kozice można zaobserwować poprzez cały rok, zarówno w Tatrach Zachodnich, jak i Wysokich. Dwa razy do roku organizowane są tzw. dni liczenia kozic. Świstak (Marmota marmota)Długość ciała świstaka, największego tatrzańskiego gryzonia wynosi 40-50 cm (bez ogona), ogon mierzy 15-20 cm. Dzięki krępej, stożkowatej sylwetce nie można go w zasadzie pomylić z żadnym innym ssakiem europejskim. Futro może mieć kolor od ciemnoszarego do jasnobrązowego lub rudawego, jest dostosowane kolorystycznie do skalistego otoczenia, co dodatkowo zapewnia bezpieczeństwo gryzoniowi. Charakterystyczne u świstaka są zęby, zewnętrzna strona siekaczy brązowa lub brązowo-żółta, u młodych osobników żyją w grupach rodzinnych na trawiastych obszarach powyżej górnej granicy lasu i na halach. Są to zwierzęta dzienne i możliwość dziennej aktywności wykorzystują maksymalnie — o wschodzie słońca opuszcza podziemne mieszkanie, aby się najeść, przewietrzyć i pobaraszkować w towarzystwie innych świstaków. Świstaki zamieszkują w wykopanych przez siebie norach, sięgających do 1 m głębokości. Nora poza komorą mieszkalna posiada również dość długi, ślepo zakończony korytarz używany jako toaleta. Ze względu na swoją niezwykłą czujność świstaki na swe ostoje wybierają miejsca, z których mogą bezpiecznie obserwować okolice. Jako punkt służy przeważnie duży głaz. Gdy dostrzegą niebezpieczeństwo, podnoszą alarm, ostrzegając pozostałe osobniki charakterystycznym głośnym gwizdaniem. Donośny, ostry gwizd, którym świstaki ogłaszają zagrożenie swoim współplemieńcom, a także i innym sąsiadom, np. kozicom pasącym się w roślinożerne zwierzęta żywią się roślinami, głównie świeżymi pędami, kwiatami, bylinami, kłącza, bulwami, pąkami traw i ziół oraz nasionami. Prawie 90% swojego życia, świstaki spędzają w sen trwa u nich 6-7 miesięcy, od końca września lub początku października do drugiej połowy kwietnia. Świstaki zwykle nie śpią pojedynczo, lecz gromadnie, ciasno ułożone obok siebie. Gdy obudzą się, ważą aż 2/3 mniej, niż gdy kładły się do spać. Na wiosnę świstaki bardzo dużo jedzą i szybko odzyskują dawny kształt. Po obudzeniu i zakończeniu snu zimowego świstaki przystępują do godów. Po upływie około 5 tygodni na świat przychodzi do siedmiu ślepych i nagich młodych. Po czterech tygodniach młode świstaki wychodzą z na terenie Tatrzańskiego Paku Narodowego możemy spotkać w wyższych partiach Tatr Zachodnich oraz Wysokich. Ze względu na jego płochliwość wypatrzeć tego gryzonia nie jest łatwo. Ochrona populacji świstaka w tatrach ma ogromne znaczenie, jest to bowiem odrębny podgatunek: świstak tatrzański (Marmota marmota latirostris) różniący się wyglądem od świstaka szlachetny (Cervus elaphus)Samiec jelenia (byk) osiąga wagę około 150-200 kg natomiast samica (łania) waży 80-120 kg. Poza cętkami występującymi u młodych (cieląt) suknia jelenia jest jednobarwna. Szata zimowa jest szarobrązowa, letnia czerwonawobrązowa. Byki mają poroże, które zrzucane jest w zimie, a zaczyna odrastać na wiosnę. Niekiedy osiąga ono imponujące spędzają dzień najczęściej ukryte w gęstwinie, a na żerowanie wyruszają wieczorem. Przez większą część roku jelenie żyją w grupach, zwanych chmarami — osobno łanie z młodymi, osobno młode samce. Pomimo dużych rozmiarów i sporej masy ciała jelenie są bardzo ruchliwe i zwinne. Niezwykła zdolność przystosowania się do otoczenia pomaga jeleniom reagować na wpływ cywilizacji, a z drugiej strony znosić trudne warunki życia w wysokich górach. Jelenie chętnie przebywają w pobliżu niewielkich mokradeł i błota. Często korzystają z błotnych kąpieli, które, zwłaszcza latem, są ważnym zabiegiem higienicznym niszczącym nieprzyjemne i dokuczliwe pasożyty byki żyją samotnie, w czerwcu żerują intensywnie, by przygotować się do rykowiska, czyli okresu godów. Przypada ono na wrzesień i pierwszą połowę października. Można wtedy usłyszeć charakterystyczne porykiwania, które często mylone są z odgłosami niedźwiedzia. W tym czasie byki starają się odstraszyć rywala — rycząc, demonstrują swoją siłę. Gdy to nie wystarczy, dochodzi do walk pomiędzy samcami. W okresie rykowiska byki próbują zgromadzić jak największy harem łań. Po tych miłosnych zabiegach na wiosnę po 33-34 tygodniach ciąży rodzą się młode jelonki. Przeważnie jest to jeden cielak, chociaż zdarzają się nawet europejski jest najliczniejszym spośród gatunków zwierząt kopytnych występujących w Karpatach zachodnich. Jelenie są roślinożerne, ich liczebność — oceniana w polskiej części Tatr na 200 osobników — regulowana jest głównie przez głowy i tułowia lisa wynosi 60-90 cm, ogona 35-40 cm. Przeciętna waga to 7 kg. Dzięki charakterystycznemu wyglądowi właściwie nie da się go pomylić z innym ssakiem. Lis europejski ma charakterystyczną rudą barwę sierści. Ten samotnik jest aktywny o zmierzchu i nocą, potrafi biegać szybko i wytrwale. Zamieszkuje ziemną norę, którą zakłada zwykle w ciepłym, nasłonecznionym u lisów ma miejsce w połowie zimy. Po ciąży trwającej 50-52 dni samica rodzi 3-5 młodych. Młode liski są wielkości kreta, a masa ich wynosi 80-150 g. Lis nie pogardzi praktycznie niczym, co nadaje się do zjedzenia. Jego pożywienie stanowią gryzonie, zające, pisklęta, jaja ptaków, owoce, zjada padlinę, dzięki czemu odgrywa ważną rolę sanitariusza. Jego jadłospis uzupełniają dżdżownice, pędraki i lawy rudy drapieżnik jest istotnym gatunkiem w poprawnym funkcjonowaniu tatrzańskiej fauny. Lisa często można spotkać w pobliżu szlaków oraz schronisk, gdzie szuka łatwego pożywienia. Liczebność lisów na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego nie została nigdy dokładnie ustalona. Ich liczbę ocenia się od kilkudziesięciu do stu osobników tego ciała wilka (bez ogona) wynosi od 97 do 140 cm a waga 27 do 70 kg. Barwa sierści jest przeważnie szara, sierść zimą jest znacznie gęstsza niż latem. Jest to największy drapieżnik z rodziny psowatych, sylwetką i wzrostem bardzo go przypomina owczarek niemiecki. Jedną z cech rozpoznawczych wilka jest niezbyt długi, puszysty, zawsze prosty i opuszczony jest zwierzęciem o ogromnej żywotności i ruchliwości, natura obdarzyła go prężny ciałem oraz doskonale wykształconymi zmysłami: wzroku, węchu i słuchu. Wilk jest zwierzęciem bardzo bystrym i inteligentnym, a przy tym — towarzyskim. Zwierzęta te żyją w grupach rodzinnych zwanych watahami, gdzie samce podporządkowane są dominującemu samcowi (basior), a samice dominującej samicy (wadera). Rozmnażanie w danej grupie jest zastrzeżone dla dominującej pożywienia wilków stanowią jelenie. Polują one również na sarny, zające, owce. Wilki spełniają w przyrodzie ważną rolę naturalnego selekcjonera zwierzyny, łowiąc przede wszystkim osobniki chore i mniej odporne. Polując w grupie, robią to w sposób zorganizowany. Podczas pościgu za ofiarą, osiągają prędkość 55-70 km/godzin. Poszukując ofiar, przemierzają niekiedy 20-30 km w ciągu doby. Wilk potrafi gonić ofiarę godzinami, utrzymując wysoka średnią prędkość biegu. W polowaniu pomaga wilkom znakomity węch. W czasie polowania poszczególni członkowie stada współdziałają ze sobą, ścigając wytrwale ofiarę lub po rozdzieleniu na mniejsze grupy osaczają ją. Zdobycz dzielona jest między wszystkich członków watahy odpowiednio do ich pozycji w godowy u wilków przypada na luty i marzec, ciąża trwa dwa miesiące a na przełomie marca i kwietnia przychodzą na świat młode. Wilki poruszają się zazwyczaj po linii prostej. Przemieszczając się, stado pozostawia zwykle, jeden trop, gdyż poszczególne osobniki stawiają łapy w śladach przewodnika Tatrach środowiskiem wilka są ciche niedostępne lasy, gdzie wilczyca może znaleźć spokój w okresie wychowywania szczeniąt. W tatrzańskich lasach drapieżnik był dość liczny jeszcze w XIX wieku, ale bezlitośnie tępienie tych zwierząt, spowodowało, że zniknęły z tych terenów na pewien czas zupełnie. Ponownie pojawił się po zakończeniu wojny. Obecnie liczebność wilków na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego ulega silnym wahaniom związanych z dostępnością pokarmu i migracjami. Od kilku lat występuje tu do kilkunastu przedstawicieli tego gatunku, żyjących w 1-3 drapieżnik wielkością przypomina dużego psa. Długość głowy i tułowia 80-105 cm ogon cm. Waga rysi występujących w Karpatach wnosi przeciętnie 25 kg masy ciała. Samce są przeważnie o ok. 15% cięższe niż samice. Znamienną cechą tych kotów są długie nogi. Sierść rysia jest gęsta, okryta długimi 5-7 cm długości włosami. Barwa sierści jest zmienna, od żółtawej do rdzawoszarej z ciemnymi cętkami i pręgami na ogonie. Cętki są latem bardziej wyraźne niż zimą. Charakterystyczny w wyglądzie tego kota jest jego krótki ogon i pędzelki czarnych włosów na końcach uszu. Ryś ma doskonały słuch, ale i wzrok równie dobry, nazywany jest nawet ostrowidzem. Najkorzystniejsze warunki bytowania znajduje ryś w lasach rosnących w górach, ale czasami poluje także na kozice wśród turni oraz świstaki na halach. Jego ulubioną zdobyczą są sarny. Nie pogardzi również gryzoniami oraz płazami. Ten dziki kot prowadzi samotny, koczowniczy tryb życia, jest aktywny przeważnie nocą. Zajmują rozległe terytoria łowieckie, od 20 do 80 km2. Drapieżnik najczęściej czyha na zdobycz nieruchomo, poluje z zasadzki, a nadzwyczajna szybkość i zręczność czynią go niezwykle skutecznym łowca. W ciągu jednej nocy ryś może pokonać ponad 20 km. Jak każdy kot, ryś chętnie wygrzewa się na słońcu, ale najedzony odpoczywa w dogodnej kryjówce — niszy, jamie lub zbitym pełni funkcję sanitariusza w tatrzańskiej przyrodzie, łowiąc zwierzęta stare, osłabione i nie w pełni na przełomie lutego i marca, rozpoczyna się okres godowy u rysiów. Można wtedy usłyszeć głośne, głębokie głosy, wydawane przez te raczej milczące zwierzęta. Po ciąży trwającej 67-74 dni w specjalnym legowisku na świat przychodzi 1-4 ślepych młodych dawnych czasach ryś był dość liczny, ale w XIX stuleciu na obszarze Tatr został całkowicie wytępiony. Pojawił się znowu dopiero po założeniu Tatrzańskiego Parku Narodowego. Liczebność rysi na terenie Parku jest trudna do oszacowania, najprawdopodobniej jest to liczba (Capreolus capreolus)Należy do zwierząt średniej wielkości, jest mniejsza i delikatniejsza od swych krewniaków jeleni. Długość ciała 95-140 cm, ogon bardzo krótki, tylko kilka centymetrów długości. Samiec sarny zwany jest rogaczem lub kozłem, masa wagi ciał 25-30 przez myśliwych nazywana kozą waży ok. 10% mniej. Samce mają krótkie poroże nazywane parostkami, które osiąga najwyżej 20-25 centymetrów długości. Wyrastają one z wyrostków kości czołowej i nie zakrzywiają się do tyłu jak u zasiedla różnorodne środowiska, ale najlepiej czuje się w lasach liściastych zapewniającym odpowiednie kryjówki. Można je również często spotkać na otwartej przestrzeni np. łąki śródleśne. W Tatrach zachodnich sarny docierają do wysokości 1100 m. Najczęściej przebywają tu na terenach, gdzie las został powalony przez wiatry halne, wśród wykrotów znajdują sporo pożywienia — różne traw, byliny, owoce leśne, liście drzew. Na terenie sarny występują od regla dolnego po piętro kosodrzewiny. Sarny jedynie zimą tworzą niewielkie stada, nazywane rudlami. Wybierają ciepłe, nasłonecznione stoki, gdzie mają większe szanse na znalezienie pożywienia. Samce (kozły) również żyją samotnie i już od wiosny toczą miedzy sobą walki o najlepsze sarny odbywa się w czerwcu. Po pokryciu kozy rozwój zarodka zatrzymuje się i wznawia się dopiero po okresie zimowym. Na wiosnę w maju każda koza zajmuje swoją indywidualną ostoję, gdzie na świat przychodzą młode,1-2 koźlęta. Młode w pierwszych dniach swojego życia ssie tylko mleko matki. Są one ukryte wśród traw na łące lub pod osłoną gęstych krzewów. W momencie zagrożenia koza szybko się oddala, a młode nieruchomieją i przytulone do ziemi, zamaskowane roślinnością, przeczekują niebezpieczeństwo. Charakterystycznym głosem podobnym do szczekania psa, sarny sygnalizują niebezpieczeństwo. Głos kozła jest głębszy niż wydawany przez jego leśna (Marte martes)Drapieżnik występujący licznie na terenie całej Polski. Długość głowy i tułowia 43-51 cm; samce są nieznacznie większe od samic, waga ciała do 1,8 kg. Łasice posiadają długi puszysty ogon 20-26 cm. Futro jest koloru brązowego, podgardle i pierś zręczny drapieżnik świetnie się wspina. W koronach drzew potrafi wykonywać skoki nawet do 4 metrów. Kuna jest aktywna w dzień oraz w nocy, w polowaniu pomaga jej znakomity węch. Jej pożywienie stanowią wiewiórki, drobne ssaki, niewielkie ptaki, pisklęta i jaja oraz jagody, owoce i większe owady. Odpoczywając, chowa się w dziuplach oraz większych gniazdach godowy u kun przypada na środek lata, ale ciąża jest przedłużona i młode kuny rodzą się dopiero na wiosnę następnego leśna w Tatrach zamieszkuje lasy regla dolnego i górnego, czasem zachodzi również w pietra hal i turni. To bardzo ruchliwe zwierzę bardzo trudno zaobserwować. W kuna jest dość licznie występującym zwierzęciem, swoją ilością nieco ustępuje (Mustela erminea)Prawdopodobnie najliczniejszy ssak drapieżny w Tatrach. Długość głowy i tułowia 24-31 cm, ogona 9,5-14 cm. Masa ciał 14-440 g., z czego samica jest nieco mniejsza i lżejsza od samca. Ciało gronostaja jest smukłe, wydłużone, od znacznie mniejszej łasicy można odróżnić go po czarnym końcu dość długiego ogona. Latem sierść na grzbiecie gronostaja jest koloru brązowego, a spód ciała żółtobiały. Z początkiem zimy futro staje się śnieżnobiałe i tylko koniec ogona i oczy pozostają biega typowymi, szybkimi i długimi susami, jest bardzo ruchliwy i zwinny. Momentami zatrzymuje się i stając słupka, rozgląda się dokoła. Szybka przemiana materii zmusza go do ciągłego poszukiwania pokarmu. Właściwie stale poluje, głównie na drobne ssaki i ptaki. Zdarza mu się atakować młode świstaki. W Tatrach można go spotkać we wszystkich pietrach roślinnych, od regla dolnego po najwyższe szczyty, unika jednak gęstych odbywa się latem, ale rozwój zarodków rozpoczyna się dopiero późną jesienią. Młode, w liczbie 6-7 sztuk, rodzą się na wschodni (Erinaceus roumanicus)Jest to ssak z charakterystyczną okrywą z kolców, powstałych z przekształconych włosów. Silny podskórny mięsień okrężny umożliwia zwijanie się w kulę, co w znacznym stopniu zabezpiecza jeża przed naturalnymi wrogami. Masa ciał 400-1900 g., długość głowy i tułowia do 35 cm, ogona 4-5 cm. Ten największy spośród ssaków owadożernych w Polsce występuje także na Podhalu i w jeża stanowią głównie dżdżownice i ślimaki, jak również owady, drobne małe zwierzęta, żaby, jaszczurki, traszki, pisklęta ptaków. W jego jadłospisie znajdują się również jaja oraz owoce opadłe z są aktywne w czasie sezonu wegetacyjnego, zapadając w niekorzystnej dla nich porze roku w sen zimowy. Hibernują zakopane w gnieździe przygotowanym w liściastej ściółce. Budzą się w okresie wiosennym, gdy temperatura otoczenia wzrasta do ok. 15 °C. Po przebudzeniu bardzo intensywnie żeruje i dużo pije. Wędrując, pokonują duże dystanse w poszukiwaniu miejsc obfitujących w Tatrach jeż zamieszkuje niezbyt licznie dolne partie regla dolnego. Najwyżej (prawdopodobnie) widziany był na Grzesiu w Tatrach Zachodnich (jeż widoczny na zdjęciu obok). Nie ma pewności czy jeże rozmnażają się, wychowują młode i zimują na terenie Tatr. Samica jeża rodzi dwukrotnie w ciągu roku do 7 młodych, a ciąża trwa ok. 2 miesiące. Po przyjściu na świat są ślepe, oczy otwierają po upływie 2 tygodni. Jeż dożywa wieku 10 z największy przedstawiciel rodziny łasicowatych spotykanych w Tatrach. Długość głowy i tułowia 67-80 cm, natomiast masa ciała od 7 do 17 kg. Charakterystyczne cechy to krępy tułów, osadzony na niskich, lecz mocnych nogach zakończonych pazurami. Wąska trójkątna głowa borsuka jest biała z czarnymi pasami obejmującymi oczy i uszy. Pasy te kończą się ok. 1 cm przed nosem. Futro ma bardzo gęste, na grzbiecie zwierzę srebrnoszare, na spodzie czarne. Wydłużony ruchliwy pysk służy do wykrycia pokarmu węchem i wykopaniu prowadzi skryty tryb życia samotnika, jest aktywny niemal wyłącznie w nocy. Ciężki do zaobserwowania porusza się tylko w granicach zajmowanego rewiru. Dzięki umiejętności bezszelestnego poruszania się i pomimo spore tuszy zwierze potrafi doskonale się chować. Jest wszystko żerny, zjada każdy łatwo dostępny rodzaj pożywienia np. jagody, bulwy orzechy, owady, pędraki ślimaki, pisklęta, natomiast podstawowym pokarmem borsuka są dżdżownice. Środowisko borsuka to lasy różnych typów, głównie jednak liściaste i mieszaneJako jedyny z naszych drapieżników z rodziny łasicowatych układa się do snu zimowego, który trwa od 3 do 4 miesięcy. Śpiąc w zbudowanych przez siebie norach, płytki sen przerywany jest od czasu do czasu krótkim spacerem po okolicy. W trakcie snu borsuk wykorzystuje zgromadzoną jesienią podskórną warstwę parzą się przez cały rok, ale szczyt okresu godowego przypada na wczesną wiosnę. Młode zwykle rodzą się pod koniec zimy. Oczy otwierają w czwartym tygodniu życia, karmione mlekiem matki są do 3 borsuki były stałymi mieszkańcami tatrzańskich lasów. Ze względu na epidemię wścieklizny, jaka występowała wśród lisów na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku populacja borsuka znacznie zmalała. Wpływ na to miało częste dzielenie nory borsuków razem z lisami. Sam borsuk nie jest nosicielem przedstawiciel łasicowatych, długość głowy i tułowia od 62 (samica) do 85 cm (samiec), ogona 40-43 cm. Masa ciała samic przeciętnie 7 kg, samców 10 kg, największe samce mogą osiągać ponad 20 kg. Poza sporymi rozmiarami cechą charakterystyczna u wydr jest szeroki u nasady i zwężający się ku końcowi ogon oraz szeroka, płaska żyje samotnie, pojawia się nad potokami tatrzańskimi, na wiosnę zajmuje średnie i dolne odcinki tych wód. Głównym jej pożywieniem są ryby, zjada także żaby, kaczki, dżdżownice i owady. Złowioną rybę wydra pożera nad wodami brzegu na leżących w potoku płaskich kamieniach. Świetnie pływa, polując, może pod wodą pozostawać kilka godowy trwa cały rok, a kumulacja przypada na koniec zimy lub wczesną wiosną. Ciąża trwa 62 dni, po czym na świat przychodzą młode w liczbie od 1 do 6 sztuk. Po urodzeniu małe wydry są bezzębne, ślepe, pokrywa je delikatna sierść. Ssą mleko matki do ok. 10 tygodnia. Po tym okresie wchodzą po raz pierwszy do wody ucząc się pływania. Dojrzałość płciową wydry uzyskują w wieku 2 lat, a długość życia wynosi ponad 15 nie zapada w sen zimowy, podczas dużych mrozów ogranicza swoja aktywność do minimum. Jej legowisko jest zwykle ukryte nad brzegiem gliniastych brzegów, z bogatymi brzegowymi zaroślami i zaciszami wodnymi, z licznym narybkiem. Ostoje wydry zagrożone są przede wszystkim zmianami siedlisk oraz obniżeniem się zasobów pokarmowych. Jest to gatunek zagrożony, a jej liczebność w Tatrach określa się na kilkanaście osobników. Wydra nie ma wrogów wyglądem kota domowego, jest jednak od niego większy i cięższy. Można go rozpoznać po puszystym ogonie pokrytym wyraźnymi czarnymi pierścieniami. Ogon jest krótszy, mniej szpiczasty i bardziej tępo zakończony. Długość głowy i tułowia żbika wynosi 50-80 cm ogona 25-40 cm, masa ciała 5-18 kg, z czego zwykle samce są cięższe od po grzbietowej stronie ciała jest ciemnoszare lub żółtawe z jedną lub dwiema czarnymi pręgami wzdłuż grzbietu. Między uszami do czoła ciągną się 4 wąskie, ciemne prążki a na nogach widać 4-5 ciemnych pręg. Żbik krzyżuje się z kotem domowym, prawdopodobnie większość żbików to mieszańce. Również pod względem innych cech budowy i trybu życia żbik i kot są do siebie lubi duże gęste połacie leśne zwłaszcza w górach. Prowadzi nocny, samotny i koczowniczy tryb życia. Jest przywiązany do zajętego przez siebie terytorium. Dobrze wspina się na drzewa, ale nie tak zręcznie, jak kuna leśna. Jego pożywienie stanowią drobne gryzonie, zające oraz ptactwo. Najważniejszą techniką łowiecką stosowaną przez żbika jest skok na ofiarę z zasadzki. Ukrywa się w dziuplach, rozpadlinach skalnych norach lisich i parzą się w lutym lub marcu. Samica po ok. 68-dniowej ciąży rodzi, zwykle raz w roku w okresie od kwietnia do czerwca 4 młodych. Kocięta otwierają oczy po 9-11 dniach, ssą mleko przez ok. 4 tygodnie, w wieku 3-4 miesięcy stają się względu na niezwykle skryty tryb życia zaobserwować żbika jest niezwykle trudno. Od wielu lat ten drapieżnik nie był obserwowany na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego. Istnieje jednak wielkie prawdopodobieństwo jego występowania ponieważ po słowackiej stronie Tatr jego obecność jest regularnie odnotowywana. Żbika bardzo łatwo pomylić z dzikimi kotami domowymi zwłaszcza na obrzeżach parku przypomina świnię domową, której jest jednym z przodków. Długość ciała wynosi 1,1-1,9 m, ogon 15 do 30 cm wysokość w kłębie samców do 1 m, masa samic (locha) 35-10 kg i samca (odyniec) 75-350 kg. Odyńce w porównaniu z lochami, obok większych rozmiarów mają silnie rozwinięte kły górne i dolne. Dzika nie można pomylić z żadnym innym ssakiem europejskim. Jego sierść jest brunatna, składa się z włosów wełnistych i z włosów ościstych. Młode (warchlaki) mają do 3-4 miesiąca życia charakterystyczną po bokach pasiastą żyje gromadnie, zwykle w małych stadach. Mają silnie rozwinięty zmysł socjalny, chętnie tworzą większe lub mniejsze stada. Podstawą każdego stada jest rodzina z prowadzącą lochą i jej młodymi. Tylko stare samce chodzą osobno. Odyńce bytujące w górach są silnie zbudowane, mają gęstą ciemną sierść i mocny oręż. Dzik jest jedynym z naszych zwierząt kopytnych, które w przypadku zagrożenia stawia człowiekowi czoła i zamieszkują przede wszystkim lasy liściaste i mieszane z gęstym podszyciem. Chętnie przebywają one w miejscach dawnych pasterskich szałasów w górnych partiach lasów. Przeważającą część swej aktywności dziki poświęcają na poszukiwanie pokarmu. Dzik jest wszystkożerny, zjada wszelki pokarm roślinny i dostępny mu pokarm zwierzęcy. Poza żołędziami, bukwią i wszelkimi płodami rolnymi zjada dżdżownice i inne drobne zwierzęta. Najlepsze warunki bytowania znajduje w dolnoreglowych wilgotnych lasach mieszanych. Podczas wędrówek tatrzańskimi lasami dzik występuje ponad górną granicę lasu nawet do piętra godowy zwany huczka przypada w zimie i trwa od listopada do stycznia. Samica po ciąży trwającej 16-20 tygodni rodzi 2-12 warchlaków. Młode rodzą się z otwartymi oczami, ssą matkę przez 3 miesiące. W środowisku naturalnym dziki dożywają 20 lat. W Polskich Tatrach dzik jest rzadko obserwowany, można go spotkać w słowackiej części Tatr zachodnich. Można przypuszczać, że w czasach kiedy dolny regiel lasów tatrzańskich obfitował w buki, dzik występował tu dość licznie.
Hasło krzyżówkowe „pustynny drapieżnik z rodziny psów” w leksykonie szaradzisty. W naszym internetowym leksykonie szaradzisty dla wyrażenia pustynny drapieżnik z rodziny psów znajduje się tylko 1 opis do krzyżówki. Definicje te podzielone zostały na 1 grupę znaczeniową. Jeżeli znasz inne definicje dla hasła „ pustynny
≡ Start Kontakt Definicja do krzyżówki Długość 🔔 Wyszukiwarka haseł do krzyżówek pozwala na wyszukanie hasła i odpowiedzi do krzyżówek. Wpisz szukane "Definicja" lub pole litery "Hasło w krzyżówce" i kliknij "Szukaj"! z rodziny psów, simir - Hasło do krzyżówki Mamy 2 rozwiązań Hasło Długość likaon6 likaony7 Podobne krzyżówki Autor sfilmowanej powieści „Bez rodziny” z rodziny psów, simir kuzyn psa, simir inaczej simir simir z Afryki simiry, afrykańskie drapieżniki z psowatych simir,zwierzę z rodziny psów. afrykański drapieżnik z rodziny psów, simir simir, afrykański drapieżnik simir, afrykański pies Afrykański drapieżnik z rodziny psowatych; simir Afrykański drapieżnik; simir Afrykański kuzyn psa, simir Drapieżnik (afrykański) z rodziny psów; simir Drapieżnik z rodziny psów; simir Dodaj nowe hasło do słownikaDzięki tobie baza definicji może zostać wzbogacona, wystarczy wypełnić definicje w formularzu. Definicje zostaną następnie dodane do słownika, aby pomóc przyszłym użytkownikom Internetu utknąć w siatce definicji.
Drapieżnik z rodziny psów, lis pustynny WOW Guru Dziękujemy za odwiedzenie naszej strony, która pomaga w odpowiedziach na grę WOW Guru. Nasza strona internetowa jest najlepszą ofertą, która dostarcza WOW Guru Drapieżnik z rodziny psów, lis pustynny odpowiedzi i kilka dodatkowych informacji, takich jak solucje i wskazówki.
5 Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 27916 Zdaje się bardzo proste pytanie. On jednak nie wiedział. Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 27916 33 Kategoria: Ciekawostki Wyświetleń: 33335 Ale koleś jebnął "Prowadzący teleturniej 1 z 10, nie wytrzymał, gdy gracz zadał mu pytanie."... Kategoria: Ciekawostki | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 33335 1 Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 11207 Pan Jan Himilsbach i pytanie muzyczne . Prowadzący Tadeusz Sznuk. Nie Cięty Adrian Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 11207 0 Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 3953 Więcej: Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 3953 14 Kategoria: Ciekawostki Wyświetleń: 18968 79 Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 16800 Przecudowny montaż :) Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 16800 108 Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 222036 Hehehehhe Zobaczcie Sami :P Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 25 | Wyświetleń: 222036 41 Kategoria: Ciekawostki Wyświetleń: 11861 Fragment odcinka z w którym jeden z uczestników niczym Don Corleone ustanawia nowy ... Kategoria: Ciekawostki | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 11861 0 Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 33400 Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 33400 45 Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 15422 Kompilacja najciekawszych zainteresowań uczestnikow programu 1 z 10. Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 15422 29 Kategoria: Ciekawostki Wyświetleń: 33571 Z jakiego warzywa robi się chipsy? Kategoria: Ciekawostki | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 33571 2 Kategoria: Ciekawostki Wyświetleń: 1030 144 Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 105915 Kolejna część parodii kultowego teleturnieju . Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 3 | Wyświetleń: 105915 57 Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 81800 Szalony kangur, który robi psikusy :D Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 15 | Wyświetleń: 81800 5 Kategoria: Ciekawostki Wyświetleń: 59823 167 Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 140137 Napakowany kangur na sterydach. Nikt w zagrodzie mu nie podskoczy. Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 140137 2 Kategoria: Extremalne Wyświetleń: 535 Atak kangura podczas safari Kategoria: Extremalne | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 535 0 Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 35 Największy troll polskiego internetu zmierzy się dzisiaj w teleturnieju "Jeden z dziesięciu". Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 35 44 Kategoria: Śmieszne Wyświetleń: 683507 Jak wyglądałby występ tych trzech panów w Jednym z Dziesięciu? :) Kategoria: Śmieszne | Komentarze: 0 | Wyświetleń: 683507 Bieżące Maxiory
Ta prosta strona zawiera dla ciebie WOW Guru Drapieżnik z rodziny kotowatych występujący w Afryce odpowiedzi, rozwiązania, solucje, przekazywanie wszystkich słów. Ta gra została stworzona przez zespół Fugo Games, który stworzył wiele wspaniałych gier na Androida i iOS. WOW Guru Poziom 7338 Odpowiedzi.
Przez aktualizacja dnia 12:28 Choć likaon na pierwszy rzut oka wydaje się bardzo podobny do psa, w rzeczywistości należy do gatunku Lycaon pictus - będąc dziś jego jedynym przedstawicielem. Bliższymi niż likaon kuzynami psów są wilki czy szakale. Likaony to zwierzęta o bardzo dużej wytrzymałości fizycznej. W czasie polowań mogą one biec za swoją ofiarą przez wiele kilometrów. Najbardziej pożądanym przez nie „kąskiem” są antylopy, ale w ich diecie czasami pojawiają się również rośliny. Likaon pstry - charakterystyka Likaon jest niezwykle wytrzymałym drapieżnikiem, a inteligencją dorównuje wilkom, przewyższając je pod względem rozwoju zachowań społecznych. Likaon jest najskuteczniejszym łowcą wśród ssaków. Budowa ciała likaonów jest bardzo spójna. Ich cechą charakterystyczną są nienaturalnie duże uszy o zaokrąglonych końcach. Sylwetka zwierzęcia jest raczej szczupła, a kończyny chude i długie. Klatka piersiowa tych drapieżników jest dość wąska, ale jednocześnie niezwykle pojemna, co sprzyja możliwości biegania na długie dystanse. Likaony mają doskonale rozwinięte zmysły węchu oraz słuchu, a ich umaszczenie sprawia, że świetnie maskują się pośród afrykańskiego krajobrazu. Pysk oraz zewnętrzna część uszu likaonów są czarne, a reszta ciała pokryta jest krótką, brunatną sierścią, na której występują białe i rude łaty. Układ plam nigdy nie jest taki sam, co sprawia, że każdy likaon jest jedyny w swoim rodzaju. Ogony tych zwierząt się bardzo puszyste, zwieńczone białą końcówką. Cechy charakterystyczne wyglądu tego gatunku wiążą się bezpośrednio z jego przystosowaniem do bytowania w klimacie podrównikowym, zdominowanym przez sawanny. Likaon - polowanie Likaony należą do dużych mięsożerców. Przeciętna waga dorosłych osobników waha się od 20, do 36 kg, a ich wysokość zawiera się w przedziale od 60 do 79 cm. Czaszka likaona jest widocznie zaokrąglona, wyposażona w łuk jarzmowy o dużej szerokości. Co więcej, zwierzęta te są posiadaczami ogromnych łapaczy, imponujących kłów i charakteryzują się bardzo silnym zgryzem. Likaony, zwane inaczej dzikimi psami z Afryki, są więc realnym zagrożeniem dla innych zwierząt zamieszkujących ten kontynent. Za swoją ofiarą potrafią biec kilometrami. Najszybsze likaony osiągają prędkość nawet do 65 km/h. Dominująca para prowadzi długą pogoń. Większość ich polowań kończy się sukcesem. W końcu likaon żyje i poluje w dużych stadach. Jego zmysł drapieżnika jest bardzo skuteczny. Roślinożerne antylopy nie mają w starciu z nimi najmniejszych szans. Likaon - gdzie zamieszkuje dziki pies afrykański? Populacja psów afrykańskich zamieszkuje tereny suche, znajdujące się na południe od Sahary. Zwierzęta te można spotkać w Botswanie, Angoli, Namibii, Sudanie, Somalii, Etiopii, Nigerii, Zimbabwe czy Tanzanii. Likaony lubią żyć na otwartych przestrzeniach. Członkowie stada najlepiej czują się na trawiastej sawannie, gdzie mają okazję do urządzania polowań na antylopy gnu oraz zebry. Można się na nie natknąć również w miejscach, takich jak: zarośla akacjowe i busz; półpustynia; sawanna drzewiasta; tereny górskie. Afrykański drapieżnik potrafi przystosować się do niemal każdych warunków. Wysoce imponującymi cechami tych zwierząt są ich wytrzymałość, umiejętność maksymalnego wykorzystania swoich predyspozycji fizycznych oraz siła nacisku ich zgryzu. To ostatnie stanowi jednocześnie przepustkę do życia w trudnym klimacie Afryki. Czy powinniśmy się obawiać spotkania z likaonem? Likaony to dzikie psy, więc ich zachowanie w całości opiera się na tym, co dyktuje im instynkt. Człowiek nie występuje w ich codzienności, a więc może zostać on uznany przez nie za zagrożenie, które należy szybko wyeliminować. Strach przed spotkaniem z psem afrykańskim jest więc w pełni uzasadniony. Na szczęście, wcale nie tak łatwo stanąć oko w oko z likaonem. W zasadzie jedyną okazją do przyjrzenia się temu, w jaki sposób wygląda codzienność likaonów jest safari. Zwierzęta te prowadzą dzienny tryb życia na suchych terenach i funkcjonują w watahach liczących po kilkadziesiąt osobników. Niektóre stada gromadzą w sobie nawet 60 przedstawicieli gatunku, co jednocześnie czyni je największymi stadami drapieżnych ssaków. Wśród likaonów można bez trudu dostrzec podział hierarchiczny - każdej watasze przewodzi dominująca para zwierząt. Czy likaon może wyginąć? Niestety likaonom grozi wyginięcie. Liczba tych rzadkich ssaków drapieżnych drastycznie spadła w ostatnich dziesięcioleciach. Według Raportu Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody, w 2012 roku na świecie żyło zaledwie 6700 likaonów, z których zaledwie 1400 było zdolnych do rozmnażania. Winny jest niestety człowiek. Ludzie rozbudowują infrastrukturę na terenach zamieszkiwanych przez te dzikie psy. Nowe drogi sprawiają, że zwierzęta wędrują w poszukiwaniu nowych terenów wchodząc na obszary zasiedlone przez człowieka. Tym samym mogą stać się ofiarą farmerów, którzy strzelają do nich z obawy o własne zwierzęta hodowlane. Likaony giną również przez hieny i lwy, które bronią własnych terytoriów. Likaon - ciekawostka Ciekawostką jest niesamowita więź, która łączy likaony. Zamiast porzucać starsze czy schorowane osobniki, wataha troszczy się o nie do końca. Ich stada mogą mieć nawet 60 osobników! Żaden inny gatunek ssaków nie jest aż tak towarzyski.
Brak. Lis polarny, zwany również czy piesakiem to drapieżnik z rodziny psowatych. Posiada takie same cechy wyglądu, co inne lisy, jednak jego cechą rozpoznawczą jest puszyste, białe zimą, brązowe latem, futro, chroniące go przed zimnem. Chcesz pomóc zadecydować o następnym Zwierzęciu Miesiąca?
Psowate, psy (Canidae) to rodzina ssaków, która liczy dziś 40 gatunków w 15 rodzajach. W Polsce żyją 3 gatunki z tej rodziny ssaków. Szczątki kopalne znane są z ciało jest silnie zbudowane, pokryte gęstą sierścią. Mają dużą głowę, trójkątne uszy, długi ogon, długie kończyny, półstopochodne, zakończone nie wciąganymi, tępymi pazurami. W uzębieniu silne kły i atlas z wykazem gatunków, przynależących do danej rodziny. Aby wyświetlić tylko polskie gatunki, użyj filtra Ukryj obce gatunki, który znajdziesz w panelu bocznym. Możesz także użyć innych ciekawych filtrów, dzięki którym wyświetlisz gatunki z określonego kontynentu, o określonym statusie zagrożenia wyginięciem lub w oparciu jeszcze o inne kryteria. Nasz atlas zawiera karty opisów gatunków wraz ze zdjęciami. Kliknij na nazwę gatunkową lub miniaturę zdjęcia, aby się dowiedzieć czegoś więcej na temat danego azjatycki PLNyctereutes procyonoidesJenot (kunops, junat) to drapieżnik z rodziny psów, występujący również na terenie naszego kraju. Ma ciało pokryte gęstym, puszystym futrem a na grzbiecie czarną rudy PLVulpes vulpesLis rudy to pospolity w Polsce drapieżnik o wydłużonym tułowiu i pysku, puszystym ogonie. Tępi gryzonie. Lisy chorują na wściekliznę i mogą zarażać inne zwierzęta oraz człowieka. Lis jest zwierzęciem łownym. Tępi gryzonie. Lisy chorują na wściekliznę i mogPies domowy PLCanis familiarisPies domowy to najwcześniej udomowione przez człowieka zwierzę. Znamy aż 300 różnych ras psa domowego. Jest aktywny w dzień. Łatwo się oswaja i przywiązuje do człowieka. Bardzo szybko biega, dobrze szary PLCanis lupusWilk to największy przedstawiciel rodziny psów, obecny także w naszym kraju. Jest szybkim i wytrwałym biegaczem. Jest aktywny nocą, ale czasem poluje też w dzień. Koczuje. Tylko w okresie rozrodu pozostaje dłużej w jednym miejscu. Zimą tworzą rudyCuon alpinusCyjon to drapieżnik z rodziny psów zamieszkujący Azję. Osobniki, które żyją w cieplejszych rejonach mają przez cały rok sierść żółto-brązową. Prowadzi dzienny tryb życia. Chroni się w jaskiniach i norach po innych australijskiCanis dingoDingo to zdziczała forma psa domowego z Australii. Zajmuje niemalże każe środowisko na lądzie w Australii. Jest bardzo agresywny. Żyje w pustynnyVulpes zerdaFenek to ssak z rodziny psów. Jego cechą charakterystyczną są ogromne uszy. Aktywny w nocy. W dzień chowa się do nory, które sam buduje, robi to wyjątkowo szybko. Jest ruchliwy i etiopskiCanis simensisKaberu etiopski (Canis simensis) to gatunek ssaka drapieżnego z rodziny psowatych. Ubarwienie rude z białymi obszarami w okolicy szyi oraz piersiach, nogach, u nasady ogona. Koniec ogona latransKojot to amerykański ssak z rodziny psowatych, podobny do szakala, czasem w ciemne plamki. Bardzo dobrze biega. Zajmuje nory wykopane przez siebie lub po innych lis stepowyVulpes corsacKorsak, zwany także lisem stepowym, to drapieżnik unikający osiedla ludzkie, zamieszkujący suche tereny Azji. Jest podobny do lisa. Jest ostrożny. Aktywny nocą. Nory kopie rzadko. Zwykle zajmuje nory po innych pictusLikaon to afrykański drapieżnik z rodziny psowatych o długich, czteropalczastych kończynach. Skóra pokryta jest rzadką sierścią. Kolor skóry jest czarny z białymi i żółtymi afgańskiVulpes canaLis afgański (Vulpes cana) to gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych. Wierzch szarobrązowawy, spód jasny. Uszy duże. Ogon duży, bengalskiVulpes bengalensisLis bengalski (Vulpes bengalensis) to ssak z rodziny psowatych. Sierść o kolorze pomarańczowo-szarawym, ciemniejszym na wierzchu. Ogon długi, puszysty, ciemny na długouchyVulpes macrotisLis długouchy, lis wielkouchy (Vulpes macrotis) to gatunek ssaka drapieżnego z rodziny psowatych. Gatunek ten występuje w zachodniej części Ameryki piaskowyVulpes rueppelliiLis piaskowy (Vulpes rueppellii) to gatunek ssaka drapieżnego z rodziny psowatych, podobny do fenka. Ubarwienie płowo-szare. Na pysku występują ciemniejsze plamy. Lis ten ma bardzo duże przylądkowyVulpes chamaLis przylądkowy (Vulpes chama) to gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych. Sylwetka zgrabna, duże uszy i duży puszysty ogon. Pysk zaostrzony. Ubarwienie szaro-rude, jasne od krabożerny, majkongCerdocyon thousMajkong krabożerny, majkong (Cerdocyon thous) to gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych. Ubarwienie zmienne, zwykle brązowawe, szare, z żółtawym siwyLycalopex vetulusNibylis siwy (Lycalopex vetulus) to gatunek ssaka drapieżnego z rodziny psowatych. Ubarwienie megalotisOtocjon (Otocyon megalotis) to ssak drapieżny z rodziny psowatych, podobny nieco do lisa, jedyny, który żywi się niemal wyłącznie owadami. Zamieszkuje pustynne obszary wschodniej i południowej części kontynentu afrykańskiego. Ma wysokie kończyny i duże uszPies leśnySpeothos venaticusPies leśny to ssak z rodziny psowatych, żyjący w lasach Ameryki Południowej. Jest aktywny w nocy. Świetnie pływa i nurkuje. Zjada przede wszystkim lis polarnyVulpes lagopusPiesiec (piesak, lis polarny) to piękny drapieżnik z rodziny psów. Ma bardzo gęste i puszyste futro zimą w kolorze białym lub niebieskawym. Obok polarnego niedźwiedzia jest najdalej na północ występującym ssakiem czaprakowyCanis mesomelasSzakal czaprakowy (Canis mesomelas) to ssak drapieżny z rodziny psowatych, podobny nieco do lisa. Sierść rudawa, wierzch pokrywa biało obrzeżone, czarne z białymi plamami złocistyCanis aureusSzakal złocisty to drapieżny ssak zamieszkujący Afrykę, Azję i Europę. Preferuje brzegi zbiorników wodnych. Kopie nory i spędza w nich dzień. Czasem zajmuje nory innych ssaków. Przebywa w niewielkich grupach lub wirginijski, lis wirginijskiUrocyon cinereoargenteusUrocjon wirginijski, lis wirginijski (Urocyon cinereoargenteus) to gatunek ssaka drapieżnego z rodziny psowatych. Sierść szarawa z wierzchu, ruda lub biaława od spodu, szyja, policzki grzywiastyChrysocyon brachyurusWilk grzywiasty to drapieżny ssak z rodziny psowatych o długich nogach, rudym futrze. Jest Podobny do lisa. Aktywny wieczorem i nocą. W dzień odpoczywa w wysokiej rudyCanis rufusWilk rudy (Canis rufus) to gatunek ssaka drapieżnego z rodziny gatunkiwilczek krótkouchy (Atelocynus microtis)Canis adustusCanis lupasterDusicyon australiswilk falklandzki (Dusicyon australis †)Dusicyon avuslisoszakal (Dusicyon azarae)Lycalopex culpaeusLycalopex fulvipesLycalopex griseusLycalopex gymnocercusLycalopex sechuraeUrocyon littoralisVulpes ferrilataVulpes pallidaVulpes veloxVulpes zerdaWystępowanie i środowiskoWystępują na całym świecie. Zamieszkują rejony arktyczne (piesiec), lasy, stepy i pustynie (fenek).Tryb życia i zachowanieSą dobrymi biegaczami. Są bardzo zwinne i wytrwałe w biegu. Czasem łączą się w stada. Polują wówczas na duże ssaki kopytne. Aktywne są za dnia w nocy. Tylko jenot zapada w płytki sen zimowy. Kopią nory, kryją się w szczelinach skalnych. Prowadzą naziemny tryb i anatomiaNajlepiej rozwiniętym zmysłem jest węch. Wzrok i słuch również są dobrze są zwykle monogamiczne. Ciąża trwa 63 dni. Samica rodzi zwykle raz w roku 2-13 młodych. Szczeniaki są ślepe ale owłosione. Są dojrzał płciowo po 2 ich pokarmu jest mięso. Bywają wszystkożerne. Zjadają też owoce i i zagrożeniaPsy od tysiącleci towarzyszą człowiekowi jako zwierzęta pilnujące, towarzyskie, pasterskie, pociągowe, sportowe, obronne i myśliwskie. Niektóre psowate są cennymi zwierzętami ssakiem z tej rodziny jest kojot. Potrafi biegać z prędkością 65 km/ przyrodyPoniższy kalendarz zawiera wszystkie gatunki, które nie znalazły się w opisie żadnego rodzaju. Każdy rodzaj zawiera niezależny kalendarz Jenot azjatycki: Okres rui u jenotów. ●● Jenot azjatycki: Na świat przychodzą młode jenoty.◂●▸ Lis rudy: Pojawia się ruja u lisa. ◂▸ Lis rudy: Rodzą się młode lisy.●●▸ ◂Wilk szary: Trwa ruja u wilka w obszarze euroazjatyckim. ● Wilk szary: Rodzą się w Polsce młode wilki. ● Wilk szary: Wilki zaczynają skupiać się w stada. Młodym wilkom wyrasta właściwe tylko bieżące wydarzeniaIle śpią ssaki?Ssaki potrafią przesypiać w głębokim śnie naprawdę długi okres czasu. Jakie ssaki śpią najdłużej, a które nie potrzebują zbyt wiele snu?Najmniejszy ssakJakie ssaki osiągają najmniejsze rozmiary na świecie, a jakie w Polsce? Gdzie można je spotkać?Największy ssakKtóry z saków jest największy na świecie, a który w Polsce? Czy w historii żyły większe ssaki niż obecnie? Czy są to ssaki wodne czy lądowe?Jak dużo jedzą zwierzęta?Czy tylko człowiek bywa obżartuchem? Czy w świecie zwierząt również można znaleźć łakomczuchów? Ile pokarmu zjadają różne zwierzęta?© 2014-01-09, RODZ-8 Niektóre treści nie są dostosowane do Twojego profilu. Jeżeli jesteś pełnoletni możesz wyrazić zgodę na przetwarzanie swoich danych osobowych. W ten sposób będziesz miał także wpływ na rozwój naszego serwisu.
OCSHXvJ. 71 181 431 1 263 283 4 76 33
drapieżnik z rodziny psowatych
